در آغوشم تو بودی تا سحر مستانه می خواندم

به دامانم نشستی تا فلق گل نامه می خواندم

به  قلبم  نازنین  لعلِ ، نکونامِ،  پر  از  آشوب

تو  بودی باوفای  مهربان! شب نامه می خواندم

دل آرامی بدل بودی که از شوق وصال بی مثالت

می خریدم عشوه و نازت، غزل با ناله می خواندم

به ایامی که محبوبی نمودی بر دل تاریک و بی نورم

گل  لعلم  به  دم  هردم  ترا  پنهانه  می خواندم

تو آوای  فرح  بخشی  به  جان  خسته ام  بودی

کجا رفتی که بی رویت چنان دیوانه می خواندم

شرار  عشق  شیرینت  به  جان  آتش  زده اینک

نما راهی در این ظلمتکده، از نامه هایت نامه می خواندم

چه  شد  مشتاق  بد  طالع،  که  ماندی  یکه  و تنها

خدایا داد دل از دلبران بستان، که من جانانه می خواندم

خدایا دل چنان بر جان من مستانه می تازد که می دانی

                  حبیبا سر چنان از دست دل با ناله می سوزد که می دانی

به  دنیای  پر  از  آشوب  و  دور  از  رسم  عیاری

                  خدایا اشکم از دیده چنان خونابه می ریزد که می دانی

ای شمع وجود من مستانه بسوز اینک

ای شعله جان من با ناله بسوز اینک

در حسرت ایام که بی نور رخ دوست گذشت

ای مست هوس مشتاق، جانانه بسوز اینک

تو شوق وصل و حضوری خدا کند که بیایی

امید   نسل  ظهوری  خدا  کند  که  بیایی

نوای خاموش لب تشنگان عدل و  محبت

فدای  خاطر  خوبت  خدا  کند   که   بیایی

خدایا تا تو هستی من عزیزم

ز اغیاران همه من سیر سیرم

خدایا  با  تو  باشم  کامیابم

دمی بی تو شوم من خاکسارم

تمام  لحظه ها  همراه من باش

که من هر لحظه ای جانی بگیرم

صفای  این دل  تنهای  من  باش

بیا  تا  من  به  دامانت  بمیرم

سر  سبزم  به  راه  دل فدا شد

عزیزا  مرحم  دل  از  که  گیرم

بیا  یارب  دوای  درد  من  باش

انیس  و  مونس  شبهای  تارم

بیا ای هستی ام همواره از توست

دم  تنهای ام  با  تو  رفیقم

بیا هر لحظه ای در چشم من باش

که  دم  هر دم  بیادت  من  اسیرم

عزیزا،  مهربانا،  بی  تو  پیرم

بیا  هر  دم  در  آغوشت  بمیرم

خدایا مهربانی، با گذشتی، سبز دستی

به  عمر  رفته ام  خجلت  بیارم

روانم  من  بسویت  نازنین  اما

رهی پر رهزن است من هم ضعیفم

به  راه  تو  شدم  مشتاق  مهجور

بیفزا  شوق  و  کن  مهجوریم  کم