یا لطیف
نمی دان که آن دل مهربان یادم کند یا نه
شرار انگیز من با وعده ای شادم کند یا نه
خراب آباد دل کز مهر هم تسکین نمی یابد
لب و دستی شود پیدا که آرامم کند یا نه
صبا از من پیامی ده به آن صیاد زیبایم
که تا جان در بدن باقی است دلشادم کند یا نه
من از یاد عزیز تو دمی غافل نیم اما
نمی دانم که دلدارم کمی یادم کند یا نه
به دل شوق رخ زیبای تو ای نازنین من
سرم مست صبوی عشق دامانم کند یا نه
کنون من بی قرارم از پی ات خوبم
ببین که خاطرات نازنین مستم کند یا نه
دلم اندر وصالت می دود چون باد
نمی دانم صبا یادم کند یا نه
من و مشتاق در راهت فدا کرده سر و جانی
به این مجنونی ام، شادم کند یا نه
کلمات کلیدی:
ای کاش اندر زلف آن شمع طرب می گشت دل
در پیچ و تاب زلف او تاب غزل می بست دل
در آسمان آبی چشم خمارش تا سحر
صد نای و نی بر جان و دل می بافت دل
ای کاش هر شب اینچنین مستانه می آمد نگارم
دستی بدستم می نهاد، لب بر لبم می دخت دل
زان وعده بی انتها هر شب ز جان آید ندا
کان بی وفای خوش صدا، از سوی ما بر بست دل
ای با وفا آخر چرا شوقی به جان انداختی
یک لحظه بودن با چو من ننگست دل؟
میآیی آخر در برم، می بینی در چشم ترم
میل وصالت همچنان تازه است دل!
کلمات کلیدی:
امروز (یکشنبه ۲۷ خرداد) در اندیشه نحوه بیان مطلبی در کلاس بودم و در این باره تامل می کردم. گفتگویی ذهنی پیش آمد و در این حال یکی از شاگردان سوالی کرد فرصت نبود و سوال با موضوع بحث ارتباطی نداشت توضیح مختصری دادم و به او گفتم بیش از این چیزی نمی توانم بگویم همین توضیح مختصر و سر بسته را داشته باشید که فرصت و مکان توضیح نیست و...
در همین لحظه به ذهنم رسید (من هیچ نگویم دگر از خویش بریدم) فکر کردم شعری میخواهد جاری شود. بدون مقاومت صفحه سفیدی از دفترم را باز کردم و نوشتم، ذهنم زیاد منحرف میشد و به دنبال اندیشه های قبلیام میرفت. آنچه آمد و نوشتم این است:
من هیچ نگویم دگر از خویش بریدم
سودای تو دارم ز سر و ریش بریدم
بیچاره تر از ما و منی هیچ ندیدم
زآنرو ز دو عالم به ره خویش بریدم
من مست تولی توام ساقی کوثر
از غیر تو دل بر شکر و نیش بریدم
دامی است به ره خرقه و سجاده ولیکن
بی خرقه ز خمخانه درویش بریدم
شب نور رخ پر گهرت باز به دل بود
از روز و غم و جمله شرر هاش بریدم
ای مهر و عنایت مددی باز بفرما
کز نام و می و فخر و غمش دوش بریدم
در راه وصال تو و آن مهر دل افروز
از خلق جهان بی تب و تشویش بریدم
صد شوق بدل دارم در راه تو محبوب
مشتاق توام از دگر و خویش بریدم
کلمات کلیدی:
دلم از جور و جفا سخت بنالید امروز
وندران ناله دو صد آه دوانید امروز
کاش یارم ز سر مهر و وفا می آمد
که دل از هجر رخش سخت بتابید امروز
ای عجب از دل سنگی که به یک جرعه مهر
دل بشد از خود و با دوست بمانید امروز
همه عمر دلم با دگران سنگی بود
آب مهرش به دلم روح دوانید امروز
دوش در سر هوس بوس و کناری آمد
باز از ججب و حیا فکر بپاشید امروز
شکر اما که به سر دل او چنگ زدم
تا که فکرش به جهان سخت بمانید امروز
مهربانا به چمن این همه سر مست و خمار
دل چرا در پی او باز روان بود امروز
باز از شوق لقایش دل بی دل مشتاق
شده در تاب و تب و عشق بنالید امروز
کلمات کلیدی:
پروردگارا
مهربانا
معبودا
یاد عزیز تو مایه آرامش دل و جان است. توفیق عنایت فرما تا لحضات گرانمایه عمر را با یاد دلنواز تو بسر کنیم که بی تو « صد حیف ز عمری که گذشت»
مرا آندم که از یادت تهی هستم
رسان یک جام می پر تاب در دستم
مرا آندم که مهجورم ز نام تو
بکن ورد زبانم، یاد خود مستم
مرا آندم که دورم از خودم وز تو
رسان خود را بده دستان در دستم
مرا آندم که دل میل دگر دارد
رسان شوقی که از اغیار بر بستم
مرا وقتی نشسته بر دلم نامی
رسان اسماء خود را باز بر دستم
مرا وقتی بگیرد گوش پیغامی
بده پیغام جانبخش سروش در دستم
مرا وقتی به سر فکری نه خوش خیزد
رسان فکر و خیال شهر گیسویت بده دستم
مرا وقتی دلی مشتاق می آید
بده مشتاقیت را زود در دستم
مرا وقتی نمی ریزد شعر تری از لب
رسان یک خاطره بشاش در دستم
مرا وقتی تو را جویم به هر صورت
بکن جوینده ام انوار در دستم
کلمات کلیدی:
خدای خوبم سلام
پروردگار مهربانم سلام
آفریدگار توانایم، محبوب ازلی و ابدیام باز این دل سرگشتهام در جستجوی مهربانی
و خوبیات در تب و تاب افتاده، زود دلتنگ میشود، میرنجد و دلگیر میشود.
آخر اربابم این دل نازک و مهربان با این عقل دل سنگ چگونه با هم بسازند؟!!
نه این آن را درک میکند و نه آن این را میفهمد!!! چه کنم با محاسبه گری و استدلال آن
و عاطفه این.
می دانم زیبایی آدمی به همین ویژگیها است و هنر من استفاده از همین خصوصیات به
ظاهر متضاد در جای خود و در حالت تعادل است.
اما کار سختی است، بار سنگینی است و من ضعیف و نحیفم.
دستانم به طلب یاری بسویت پر گشوده
پاهایم توان از تو میطلبند
قلبم روشنی نور زیبای رخت را طالب است
و من حضور همیشگیات را میخواهم
قطرهای از دانشت را بر من ریز تا بدانم هر کدام را کجا لگام زنم و کجا همراهی کنم.
عزیزا، لحضات عمر شتابان به سوی وصال تو می دوند و من ...
معبودا، سوزی عنایت فرما، آتشی بر جانم ریز تا بند بند وجود غافلم را شعله کند و من
خاکستر شود، تا جان رها گردد ...
«خدایا عاشقم عاشق ترم کن سراپا آتشم خاکسترم کن»
میان دلبران دلبر تویی تو زمهر دیگران غافل ترم کن
دل بی دل شده در کوی دلبر نشسته پاشده بی دلترم کن
گسست افسار دل من هم شکستم گره واکن خدا، واصل ترم کن
من از روز ازل شیدا شدستم خراب آباد دل رعنا ترم کن
قلم در هجر دل غمگین نشسته شبی در پای او خاکسترم کن
حبیبا من ز محبوبی گرفتم لب جامی، تو از می لب ترم کن
خیال و خاطرم دائم روان است نگهدارش خدا، بهتر ترم کن
دلم در کوی تو مسکن گزیده بسوی دلبرم عاقل ترم کن
من از مهر رخت دلشاد گشتم بسوی کوی خود کوشا ترم کن
همیشه دلبران دل بر ندارند گهی پس می زنند، شیرین ترم کن
نمی خواهم دلی در بند اغیار بزن قفلی بدل، سنگین ترم کن
درون جان من طفلی نهان است نمی خواهم شوم، بالغ ترم کن
به خوبی دل زدستم در ربودند قرار و عهد دل محکم ترم کن
زمشتاقی شدم رسوای عالم به کوی خود ببر، رسوا ترم کن
کلمات کلیدی:
«کاش روزی به سر کوی توام منزل بود»
مهربان من سلام
سلامی از یک دوست، یک پرنده بیپر، یک مشتاق مهجور
عزیز دلم خوب میدانی که چقدر مشتاق دیدارت هستم و چه اندازه دوست دار نگاهت
اما نمیدانم چرا سر درلاک خود کردهام و در روزمرگی و گرفتاریهای تمام نشدنی دنیا، ترا فرآموش میکنم و کمتر به تو فکر میکنم و با همه اشتیاقم برای دیدارت، در مهیا کردن زمینه آن اقدام نمیکنم.
هرگاه بیاد تو و خوبیهایت و مهربانی و صفایت میافتم، تصمیم میگیرم در راه وصالت (این آرزوی دیرینه)قدمی بردارم، هنوز این اندیشهام به یک تصمیم و تصمیمم به یک اراده محکم تبدیل نشده که باز روزمررگیها و این «عجوزه، عروس هزار داماد» مرا به خود مشغول میکند و ترا از یادم میبرد تا زمانی دیگر و ...
عزیز دلم باور کن سخت بیتاب دیدارت هستم، اگر میدانستی (که میدانی) در شور و شوق مشتاقی و آتش مهجوری چه میکشم، با آن همه مهربانی، لطف و عاطفهای که در توسراغ دارم، بسراغم میآمدی، شاید هم آمدهای بارها و بارها و من نبودهام؟!!
قربانت گردم تمام عمرم را میدهم برای یک لحظه دیدنت، بوسیدنت، بوئیدنت و میدانم:
«گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی حاصل عمر آن دم است باقی ایام هیچ»
فدای مهربانیات، اگر من «اسیر و زخمی و بی دست و پایم» تو که ...
اگر من «دیر آمدم مجروح بودم اسیر قبض و بسط روح بودم»
توان آمدن نداشتم،
مشتاقیت را که داشتم، و میدانستی!
من پایم در گل بود، تو که هر روز از کوچه ما گذر میکنی چرا؟!
میدانم دوستانی داری بهتر از آب روان و بینیازی از دوستیم.
اما من نه دوستانی دارم ... و نه بینیازم از دوستیت، بلکه سخت تنهایم، تنها و بیکس، بییار، بیهمدم و مونس
عزیزم گاهی که دلم برای خودم تنگ میشود،
درد تنهایی و بی کسیام را با تو تسکین میدهم و آتش مهجوریم را با زمزمهای، شعری و یا نامهای برای تو فرو مینشانم.
اما شوق حضورت، لذت دیدارت و عشق گذاشتن سر به دامانت در من فروزانتر میشود و من هیزم این آتشم.
با این همه در مقابل غافل شدن از تو، این سوختن را به جان خریدارم.
مهربان من، نگرانی گذشت زمان، (آنچه شرحش رفت) باز به سراغم آمده و میخواهد خلوت ما را برهم بزند و مرا غافل از تو گرداند.
عزیز دلم، مهربانم، فدای زیبائیت بیا و فراق را وصال کن و ظلمت شبم را به روشنایی روز مبدل کن که سخت تنهایم.
بیا و بخواه که:
« فیض روح القدس ار باز مدد فرماید دیگران هم بکنند آنچه مسیحا میکرد»
دلتنگ دوریت،
عاشق زیبائیت،
مشتاق مهربانیت،
دوستدار خوبیهایت،
آنکه بی تو بودن را نمیخواهد
مشتاق مهجور
کلمات کلیدی:
امروز اتفاقی چشمم به این بیت از حافظ افتاد ( صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن) با اینکه قبلا بارها خوانده بودم حس و حال عجیبی داشت و تا شب مرتب در ذهنم بود. شنیده بودم که یکی از عرفای بزرگ در قنوت نمازش بیت دوم این غزل را میخوانده است!
این بیت با این تصویر زیبا تقدیم به شما عزیزان
و این هم غزل کامل خواجه اهل راز شما هم بخوانید ببینید همان احساس را دارید.
صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن
زان پیشتر که عالم فانی شود خراب
ما را ز جام باده گلگون خراب کن
خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش میطلبی ترک خواب کن
روزی که چرخ از گل ما کوزهها کند
زنهار کاسه سر ما پر شراب کن
ما مرد زهد و توبه طامات نیستیم
با ما به جام باده صافی خطاب کن
کار صواب باده پرستی است حافظا
بر خیز و عزم جزم به کار صواب کن
کلمات کلیدی:
