عجب حال و هوایی داری ای دل

عجب سوز و نوایی داری ای دل

عجب محنت کش دیر مغانی

عجب پا بست زلف چون کمانی

بیاد روزگار آنچنانی

بیاور باده­ی جام ار توانی

روزها و شبان چون برق و باد در گذرند و من در جاده هستی خرامان راه می­پیمایم!

نمی دام چرا این همه غفلت سراپای وجود نازنینم را گرفته، عقربه های ساعت بدنبال هم می­دوند و صفحات تقویم ورق می خورند، پچه ها بزرگ می­شوند و جوانان پیر و پیران از نو آغاز می­کنند، و من همچنان همچون کوران و کران نه می­بینم و نه می­شنوم!

از روزها لحضات نیمه شب و خستگی­هایش را می­بینم

از ماه­ها شب های نیمه آن و ماه کاملش را می دانم

و از سالها لحظات تحویل سال را!

دلم از این همه حضور و آگاهی! عجیب گرفته، و تنم از این همه خستگی شکسته

باز میل گریستن دارم!

اما فرصت و مکانی نمی­یابم

سپاس از آسمان که امروز به جای من گریست و همه عقده های دلم را باز کرد

کاش بازهم به جایم ببارد، کاش فردا یا همین امشب رعد عقده هایم را فریاد زند

و راه توان اندک پاهای خسته ام  را دریابد و مرا بر شانه هایش سوار کند ...