در آغوشم تو بودی تا سحر مستانه می خواندم

به دامانم نشستی تا فلق گل نامه می خواندم

به  قلبم  نازنین  لعلِ ، نکونامِ،  پر  از  آشوب

تو  بودی باوفای  مهربان! شب نامه می خواندم

دل آرامی بدل بودی که از شوق وصال بی مثالت

می خریدم عشوه و نازت، غزل با ناله می خواندم

به ایامی که محبوبی نمودی بر دل تاریک و بی نورم

گل  لعلم  به  دم  هردم  ترا  پنهانه  می خواندم

تو آوای  فرح  بخشی  به  جان  خسته ام  بودی

کجا رفتی که بی رویت چنان دیوانه می خواندم

شرار  عشق  شیرینت  به  جان  آتش  زده اینک

نما راهی در این ظلمتکده، از نامه هایت نامه می خواندم

چه  شد  مشتاق  بد  طالع،  که  ماندی  یکه  و تنها

خدایا داد دل از دلبران بستان، که من جانانه می خواندم