ساقی بیار باده زان می­ که در خروش است

آن می که از توانش خلقی به جنب و جوش است

ساقی ببار باران از نوش لعل رویت

زان رو که مردمان را جمله نه حلق و گوش است

ساقی شراب رویت، نور است باز تابان

از بس که ظلمت و جهل در حال جنب و جوش است

ساقی هزار باده بر جان پر شرم ریز

هر سو هزار فکر و اندیشه جامه پوش است

ما را بکوی جانان راهی چو نیست بی می

قلبم چنین مشوش همواره خاک پوش است

آندم که جعد مویت افتد به دست و چشمم

دامی برای دل هم آماده خروش است

عید است و من خموشم بی می بیار باده

شاید که در چنین روز عیشم به جنب و جوش است

همت نموده­ای تو، یاری رسانده ای تو

ورنه هنوز چشمم دنبال عیش و نوش است