شبی در راه دل محمل  ببستم

                                   تمام  هستی ام را  گل ببستم

                چو فرهاد از سر و جانم گذشتم

                                     که  اندر  پای   دلبر  دل ببستم

                               * * * * * * * * *

                  همیشه  دل به راه سر فدا بود

                                      دلم  در  زیر  پا  سر  بر  دعا بود

                 چو  یکدم  از دلم  غفلت نمودم

                                     سرم در زیر و دل بر سر خدا بود

                                * * * * * * * * *

                             سحر  تابی به زلفش بسته بودم

                                          در  آن  تابم  غزلها  گفته  بودم

                            چنان سر گرم و مست و رام بودم

                                          که نا گه جان به پایش گشته بودم

                                  * * * * * * * * *

                                 دل  آرامی به  دل  آرام جان بود

                                              تمام هستی ام در دل نهان بود

                                  در  آن  دم  دلبرم  دل از برم برد

                                             که سر تا پا همه شعله زنان بود