ای کاش اندر زلف آن شمع طرب می گشت دل

در پیچ و تاب زلف او تاب غزل می بست دل

در  آسمان  آبی  چشم  خمارش  تا سحر

صد  نای  و نی  بر جان  و  دل  می بافت  دل

ای کاش هر شب اینچنین مستانه می آمد نگارم

دستی بدستم می نهاد، لب بر لبم می دخت دل

زان  وعده  بی انتها  هر  شب  ز جان  آید  ندا

کان بی وفای خوش صدا، از سوی ما بر بست دل

ای  با وفا  آخر  چرا  شوقی  به  جان  انداختی

یک  لحظه  بودن  با  چو  من  ننگست   دل؟

می­آیی آخر در برم، می بینی در چشم ترم

میل  وصالت  همچنان  تازه  است  دل!

امروز (یکشنبه ۲۷ خرداد) در اندیشه نحوه بیان مطلبی در کلاس بودم و در این باره تامل می کردم. گفتگویی ذهنی پیش آمد و در این حال یکی از شاگردان سوالی کرد فرصت نبود و سوال با موضوع بحث ارتباطی نداشت توضیح مختصری دادم و به او گفتم بیش از این چیزی نمی توانم بگویم همین توضیح مختصر و سر بسته را داشته باشید که فرصت و مکان توضیح نیست و...

در همین لحظه به ذهنم رسید (من هیچ نگویم دگر از خویش بریدم) فکر کردم شعری می­خواهد جاری شود. بدون مقاومت صفحه سفیدی از دفترم را باز کردم و نوشتم، ذهنم زیاد منحرف می­شد و به دنبال اندیشه های قبلی­ام میرفت. آنچه آمد و نوشتم این است:

من هیچ نگویم دگر از خویش بریدم

سودای تو دارم ز سر و ریش بریدم

بیچاره تر از ما و منی هیچ ندیدم

زآنرو ز دو عالم به ره خویش بریدم

من مست تولی توام ساقی کوثر

از غیر تو دل بر شکر و نیش بریدم

دامی است به ره خرقه و سجاده ولیکن

بی خرقه ز خمخانه درویش بریدم

شب نور رخ پر گهرت باز به دل بود

از روز و غم و جمله شرر هاش بریدم

ای مهر و عنایت مددی باز بفرما

کز نام و می و فخر و غمش دوش بریدم

در راه وصال تو و آن مهر دل افروز

از خلق جهان بی تب و تشویش بریدم

صد شوق بدل دارم در راه تو محبوب

مشتاق توام  از دگر و خویش بریدم

دلم از جور و جفا سخت بنالید امروز

وندران ناله دو صد آه دوانید امروز

کاش یارم ز سر مهر و وفا می آمد

که دل از هجر رخش سخت بتابید امروز

ای عجب از دل سنگی که به یک جرعه مهر

دل بشد از خود و با دوست بمانید امروز

همه  عمر دلم  با  دگران  سنگی  بود

آب  مهرش  به دلم  روح  دوانید  امروز

دوش در سر هوس  بوس و کناری  آمد

باز  از  ججب  و  حیا  فکر  بپاشید امروز

شکر  اما  که  به سر دل  او چنگ زدم

تا که فکرش به جهان سخت بمانید امروز

مهربانا به چمن این همه سر مست و خمار

دل  چرا  در پی او  باز  روان بود  امروز

باز از  شوق لقایش  دل بی دل مشتاق

شده در تاب و تب و عشق بنالید امروز

پروردگارا

مهربانا

 معبودا

         یاد عزیز تو مایه آرامش دل و جان است. توفیق عنایت فرما تا لحضات گرانمایه عمر را با یاد  دلنواز تو بسر کنیم که بی تو « صد حیف ز عمری که گذشت»

مرا آندم که از یادت تهی هستم

رسان یک جام می پر تاب در دستم

مرا آندم که مهجورم ز نام تو

بکن ورد زبانم، یاد خود مستم

مرا آندم که دورم از خودم وز تو

رسان خود را بده دستان در دستم

مرا آندم که دل میل دگر دارد

رسان شوقی که از اغیار بر بستم

مرا وقتی نشسته بر دلم نامی

رسان اسماء خود را باز بر دستم

مرا وقتی بگیرد گوش پیغامی

بده پیغام جانبخش سروش در دستم

مرا وقتی به سر فکری نه خوش خیزد

رسان فکر و خیال شهر گیسویت بده دستم

مرا وقتی دلی مشتاق می آید

بده مشتاقیت را زود در دستم

مرا وقتی نمی ریزد شعر تری از لب

رسان یک خاطره بشاش در دستم

مرا وقتی تو را جویم به هر صورت

بکن جوینده ام انوار در دستم

   خدای خوبم سلام

   پروردگار مهربانم سلام

   آفریدگار توانایم، محبوب ازلی و ابدی­ام باز این دل سرگشته­ام در جستجوی مهربانی

   و خوبی­ات در تب و تاب افتاده، زود دلتنگ می­شود، می­رنجد و دلگیر می­شود.

   آخر اربابم این دل نازک و مهربان با این عقل دل سنگ چگونه با هم بسازند؟!!

   نه این آن را درک می­کند و نه آن این را می­فهمد!!! چه کنم با محاسبه گری و استدلال آن

   و عاطفه این.

   می دانم زیبایی آدمی به همین ویژگیها است و هنر من استفاده از همین خصوصیات به

   ظاهر متضاد در جای خود و در حالت تعادل است.

   اما کار سختی است، بار سنگینی است و من ضعیف و نحیفم.

   دستانم به طلب یاری بسویت پر گشوده

   پاهایم  توان از تو می­طلبند

   قلبم روشنی نور زیبای رخت را طالب است

   و من حضور همیشگی­ات را می­خواهم

   قطره­ای از دانشت را بر من ریز تا بدانم هر کدام را کجا لگام زنم و کجا همراهی کنم.

   عزیزا، لحضات عمر شتابان به سوی وصال تو می دوند و من ...

   معبودا، سوزی عنایت فرما، آتشی بر جانم ریز تا بند بند وجود غافلم را شعله کند و من

   خاکستر شود، تا جان رها گردد ...

           «خدایا عاشقم عاشق ترم کن          سراپا آتشم خاکسترم کن»

              میان  دلبران  دلبر  تویی  تو              زمهر دیگران غافل ترم کن

              دل بی دل شده در کوی دلبر            نشسته پاشده بی دلترم کن

              گسست افسار دل من هم شکستم   گره  واکن  خدا، واصل ترم  کن

              من  از روز  ازل شیدا  شدستم         خراب  آباد  دل رعنا ترم   کن

              قلم در هجر دل غمگین نشسته        شبی در پای او  خاکسترم کن

              حبیبا  من  ز  محبوبی  گرفتم            لب جامی، تو از می لب ترم کن

               خیال و خاطرم دائم  روان  است         نگهدارش  خدا،  بهتر  ترم کن

               دلم  در  کوی تو  مسکن  گزیده         بسوی  دلبرم   عاقل  ترم  کن

               من از مهر رخت  دلشاد  گشتم         بسوی کوی خود  کوشا ترم کن

               همیشه  دلبران  دل  بر  ندارند           گهی پس می زنند، شیرین ترم کن

               نمی خواهم  دلی  در  بند  اغیار         بزن قفلی بدل، سنگین ترم کن

               درون جان من طفلی نهان است         نمی خواهم  شوم، بالغ ترم کن

               به  خوبی  دل  زدستم  در ربودند        قرار  و  عهد دل  محکم  ترم  کن

               زمشتاقی  شدم  رسوای  عالم          به کوی  خود  ببر، رسوا  ترم کن

«کاش روزی به سر کوی توام منزل بود»

 مهربان من سلام

سلامی از یک دوست، یک پرنده بی­پر، یک مشتاق مهجور

عزیز دلم خوب می­دانی که چقدر مشتاق دیدارت هستم و چه اندازه دوست دار نگاهت

اما نمی­دانم چرا سر درلاک خود کرده­ام و در روزمرگی و گرفتاریهای تمام نشدنی دنیا، ترا فرآموش می­کنم و کمتر به تو فکر می­کنم و با همه اشتیاقم برای دیدارت، در مهیا کردن زمینه آن اقدام نمی­کنم.

هرگاه بیاد تو و خوبیهایت و مهربانی و صفایت می­افتم، تصمیم می­گیرم در راه وصالت (این آرزوی دیرینه)قدمی بردارم، هنوز این اندیشه­ام به یک تصمیم و تصمیمم به یک اراده محکم تبدیل نشده که باز روزمررگی­ها و این «عجوزه، عروس هزار داماد» مرا به خود مشغول می­کند و ترا از یادم می­برد تا زمانی دیگر و ...

عزیز دلم باور کن سخت بی­تاب دیدارت هستم، اگر می­دانستی (که می­دانی) در شور و شوق مشتاقی و آتش مهجوری چه می­کشم، با آن همه مهربانی، لطف و عاطفه­ای که در توسراغ دارم، بسراغم می­­آمدی، شاید هم آمده­ای بارها و بارها و من نبوده­ام؟!!

قربانت گردم تمام عمرم را می­دهم برای یک لحظه دیدنت، بوسیدنت،  بوئیدنت و می­دانم:

«گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی    حاصل عمر آن دم است باقی ایام هیچ»

فدای مهربانی­ات، اگر من «اسیر و زخمی و بی دست و پایم» تو که ...

اگر من «دیر آمدم مجروح بودم   اسیر قبض و بسط روح بودم»

توان آمدن نداشتم،

مشتاقیت را که داشتم، و می­دانستی!

من پایم در گل بود، تو که هر روز از کوچه ما گذر می­کنی چرا؟!

می­دانم دوستانی داری بهتر از آب روان و بی­نیازی از دوستیم.

اما من نه دوستانی دارم ... و نه بی­نیازم از دوستیت، بلکه سخت تنهایم، تنها و بی­کس، بی­یار، بی­همدم و مونس

عزیزم گاهی که دلم برای خودم تنگ می­شود،

درد تنهایی و بی کسی­ام را با تو تسکین می­دهم و آتش مهجوریم را با زمزمه­ای، شعری و یا نامه­ای برای تو فرو می­نشانم.

اما شوق حضورت، لذت دیدارت و عشق گذاشتن سر به دامانت در من فروزان­تر می­شود و من هیزم این آتشم.

با این همه در مقابل غافل شدن از تو، این سوختن را به جان خریدارم.

مهربان من، نگرانی گذشت زمان، (آنچه شرحش رفت) باز به سراغم آمده و می­خواهد خلوت ما را برهم بزند و مرا غافل از تو گرداند.

عزیز دلم، مهربانم، فدای زیبائیت بیا و فراق را وصال کن و ظلمت شبم را به روشنایی روز مبدل کن که سخت تنهایم.

بیا و بخواه که:

« فیض روح القدس ار باز مدد فرماید     دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می­کرد»

دلتنگ دوریت،

 عاشق زیبائیت،

 مشتاق مهربانیت،

دوستدار خوبیهایت،

 آنکه بی تو بودن را نمی­خواهد

مشتاق مهجور

امروز اتفاقی چشمم به این بیت از حافظ افتاد ( صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن) با اینکه قبلا بارها خوانده بودم حس و حال عجیبی داشت و تا شب مرتب در ذهنم بود. شنیده بودم که یکی از عرفای بزرگ در قنوت نمازش بیت دوم این غزل را می­خوانده است!

این بیت با این تصویر زیبا تقدیم به شما عزیزان

 و این هم غزل کامل خواجه اهل راز شما هم بخوانید ببینید همان احساس را دارید.

                    صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن

                                                      دور  فلک  درنگ  ندارد  شتاب  کن

                    زان پیشتر که عالم فانی شود خراب

                                                      ما را ز جام  باده  گلگون  خراب  کن

                     خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد

                                                      گر برگ عیش می­طلبی ترک خواب کن

                      روزی  که  چرخ  از  گل ما  کوزه­ها  کند

                                                      زنهار  کاسه  سر  ما  پر  شراب  کن

                      ما  مرد  زهد  و توبه  طامات  نیستیم

                                                       با  ما  به  جام  باده  صافی  خطاب کن

                     کار صواب باده پرستی است حافظا

                                                       بر  خیز و عزم  جزم  به  کار  صواب  کن

یک انسان تا چه اندازه می­تواند بر زندگی انسانهای یک جامعه بلکه کل جهان تاثیر بگذارد!

امام می­تواند مظهر توانایی یک انسان باشد برای ایجاد تحول در انسانها و جامعه.

این اعجوبه عصر توانست همه جهان را متاثر از اندیشه­های خود کند و یک تنه در مقابل تمام باورهای غلط بایستد و پیروز شود و ثابت کند انسان توانایی نامحدودی دارد.

اگر چه فرصت و توفیق درک این عزیز در زمان حیات پر برکتش حاصل نشد، آثار و اندیشه­های این انسان بزرگ نعمتی الهی برای نسل حاضر می­باشد. شاید مهمترین ویژگی امام جامعیت ایشان باشد که در همه عرصه­های علمی، سیاسی، عرفانی و ... می­درخشند.

به مناسبت سالروز ارتحال این عزیز سفر کرده غزلی از ایشان به حضور با سعادت شما تقدیم می­گردد. از روح بلند این عزیز طلب یاری و عنایت داریم.

پرتو عشق

   عشق اگر بال گشاید به جهان حاکم اوست

                          گر کند جلوه در این کون و مکان حاکم اوست

روزی ار رخ بنماید زنهانخانه خویش

                      فاش گردد که به پیدا و نهان حاکم اوست

         ذره­ای نیست به عالم که در آن عشقی نیست

                       بارک الله که کران تا به کران حاکم اوست

گر عیان گردد روزی رخش از پرده غیب

                         همه بینند که در غیب و عیان حاکم اوست

        تا که از جسم و روان بر تو حجاب است حجاب

                             خود نبینی به همه جسم و روان حاکم اوست

      من چه گویم که جهان نیست بجز پرتو عشق

                              ذوالجلالی است که بر دهر و زمان حاکم اوست

روحش شاد و راهش پر رهرو باد